Η αναφορά ενός ηλιθίου για τα λόγια ενός ευφυούς ανθρώπου δεν μπορεί να είναι ακριβής, επειδή υποσυνείδητα μεταφράζει αυτό που ακούει σε κάτι που μπορεί να καταλάβει.

Bertrand Russell

Το να φαίνεσαι ηλίθιος στα μάτια ενός βλάκα, είναι μια ηδονή υψηλής αισθητικής .
George Courteline


ΘΕΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΚΑΤΙ; ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕ (email): kaliteross@gmail.com

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ (δυστυχώς και στα blogs)

Φυσικά και αναφέρομαι στη (λανθασμένα) βροντόφωνη ευαρέσκεια που εκδηλώνει η προβατοποιημένη μάζα προς τους κάθε λογής "ήρωες".
"Ήρωες" που είτε πράττουν τα αυτονόητα (άρα δε χρήζουν κάποιας ιδιαίτερης μεταχείρισης/επαίνου), είτε πράττουν κάτι το οποίο (για το μυαλό της μάζας) είναι άξιο αποθέωσης. Τα παραδείγματα πολλά..
- πολιτικοί (π.χ για τα νιοστά εγκαίνια κάποιου έργου)
- θρησκευτικοί (π.χ για μια δωρεά)
- τιβι μαϊντανοί ( π.χ γιατί έτσι)
- εφοπλιστές (π.χ για φιλανθρωπία)
- παίκτες ριάλιτι (ανεξήγητο)
- ποδοσφαιριστές (π.χ για μια νίκη)
- μοντέλα (π.χ γιατί έσωσε ένα γατάκι)
- τραγουδιστές (π.χ για αφιλοκερδή παρουσία)

Έτσι είναι τα πράγματα ρε προβατοποιημένη (βλακική) μάζα!
Γιατί αποθεώνεις το τίποτα;
Γιατί χαμηλώνεις τόσο πολύ τον πήχη της νοημοσύνης σου, της κουλτούρας σου, της παιδείας σου, της κριτικής σου ικανότητας;
Μήπως γιατί μόνο τα παραπάνω παραδείγματα είναι ικανός ο εγκέφαλός σου να επεξεργαστεί και να καταλάβει;
Μήπως γιατί κάποιες από τις πιο πάνω ασήμαντες-μηδαμινές πράξεις θεωρείς οτι και εσύ μπορείς να τις πραγματοποιήσεις;
Ή μήπως έχεις μια τόσο μίζερη ζωή που εκδηλώνεις την ευαρέσκεια και τη χαρά σου σε τέτοια ευτελή γεγονότα;

Ξύπνα ρε!
Ανέβασε λίγο τον πήχη, ανέβασε λίγο την ποιότητα στη ζωή σου και στη κρίση σου.
Σταμάτα να γίνεσαι έρμαιο των ορέξεων και της αλαζονείας διάφορων "ηρώων" και "ανύπαρκτων"...

Δεν τελειώσαμε, πάμε και στο "ψητό" τώρα, σ΄ αυτά που έχουν να κάνουν με εμάς τους bloggers.
Ξέρω φίλοι συνbloggers οτι μερικοί (αν όχι όλοι) συμφωνείτε με αυτά που διαβάζετε (άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο). Αλλά δυστυχώς μέσα στην προβατοποιημένη μάζα ανήκουμε και εμείς. Αναπόφευκτα αρκετοί από εμάς ανήκουν σε αυτή την κατηγορία προβάτων που blogoαποθεώνουμε (sic) το τίποτα.
Καλό θα ήταν να σταματήσουμε να εκθειάζουμε και να θεοποιούμε άλλους bloggers για το τίποτα. Όταν λέω τίποτα εννοώ τίποτα.

Δέκα κοσμητικά επίθετα σε στιχάκι, δέκα φωτογραφίες και δέκα ανέκδοτα δε λένε τίποτα από μόνα τους, εάν δεν συνοδεύονται από κριτική σκέψη, έξυπνη επιλογή θέματος, υποφερτή χρήση της γλώσσας, ικανότητα συγγραφής, επιχειρηματολογία ή ακόμα και τη διασκέδαση/ψυχαγωγία που προσφέρει κλπ (φυσικά εδώ δεν συμπεριλαμβάνονται τα "δημοσιογραφικά" blogs).

Δεν πρέπει από τη μία, εμείς (οι bloggers) να φωνάζουμε για την καλή ποιότητα των blogs, για το πόσο υγιής "θεσμός" είναι, για τις ανιδιοτελείς προθέσεις των γνήσιων bloggers και από την άλλη να εκθειάζουμε και να blogoαποθεώνουμε την "ανυπαρξία" (π.χ αυτή η ανταλλαγή βραβείων έχει καταντήσει γελοία).

Στην τελική πως μπορούμε να αποθεώσουμε κάποιον που μόνο εικονικά γνωρίζουμε;
Εικονική αποθέωση; Δεν βγαίνει νόημα.
Ακόμα και αυτά που γράφει κάποιος μπορεί να είναι κείμενα/λόγια τρίτων ανθρώπων.
Όπως και να 'χει, η εικονική (επιφανειακή) αποθέωση δεν συνεισφέρει τίποτα σε κανέναν.
Ούτε σε αυτόν που την κάνει γιατί κατά μεγάλο ποσοστό την κάνει από υποχρέωση ή/και αναμονή ανταπόδοσης,
ούτε σε αυτόν που τη δέχεται γιατί δημιουργεί λάθος εντύπωση /εκτίμηση για τον εαυτό του που θα οδηγήσει σε αλαζονεία.
Με αυτές τις "αποθεωτικές" συμπεριφορές, το blogging θα καταντήσει ριάλιτι σόου.
Αυτό θέλουμε;

Τελειώνοντας θα ήθελα να αναφέρω δύο πράγματα για αυτούς που καίνε κάρβουνο.
α) Δεν ζήλεψα ποτέ κανέναν και τίποτα
β) Δεν χρησιμοποιώ τους όρους πρόβατο, μάζα κλπ για να επιβεβαιώσω την (όποια) δική μου πνευματική ανωτερότητα.
Χαίρετε...
Διάβασέ το όλο »

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

ΕΡΩΤΟ-ΑΓΑΠΟ-ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ

Αγάπη...
...είναι να είστε 10, 20, 30, 40 χρόνια μαζί με τον/την σύντροφό σας [δεσμός, αρραβώνας-γάμος, παιδί(α)] και να ΜΗΝ είστε ερωτευμένοι.
Εάν είστε ερωτευμένοι τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά με την αγάπη.
Θεωρώ μεγάλο ψέμα το να λέει κάποιος/α οτι είναι ακόμα ερωτευμένος/η με τον σύντροφό του ύστερα από +10 χρόνια μαζί.
Επίσης θεωρώ μεγάλο ψέμα αυτό που λένε διάφοροι "γιατροί" και "ειδικοί", πως ένα από τα μυστικά για να "κρατήσει" μια σχέση είναι να παραμείνουν ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον.

Πιστεύω οτι, όταν δύο άνθρωποι τα "φτιάχνουν", αμέσως γεννιέται μια αγάπη.
Όπως ακριβώς στη γέννηση ενός παιδιού.
Η αγάπη εκείνη τη στιγμή ονομάζεται έρωτας, ο οποίος είναι μία αγάπη σε "παιδική" ηλικία.
Όταν ο έρωτας ενηλικιωθεί (μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, μικρό ή μεγάλο), γίνεται αγάπη.
Φανταστείτε, όπως όταν το μωρό μεγαλώσει αρκετά ώστε να "γίνει" ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος.
Συνεχίζοντας στην ίδια λογική, η αγάπη (όπως και ένας άνθρωπος) περνώντας από το παιδικό στάδιο θα ενηλικιωθεί και όπως και ο άνθρωπος θα πεθάνει.

[ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Η αγάπη δύο ανθρώπων που πέρασαν από όλα τα στάδια της (έρωτας, ενηλικίωση, θάνατος), θα πεθάνει μόνο όταν "φύγουν" και οι δύο. Μόνο ένας να είναι στη ζωή, η αγάπη που δημιούργησαν θα υπάρχει.]

Δεν μπορούν δύο άτομα, ταυτόχρονα, να αγαπιούνται και να είναι ερωτευμένοι.
Μπορεί βέβαια να υπάρχουν (μικρές) περίοδοι στη σχέση τους που να νοιώσουν ξανά ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον.
Όμως, και τα δύο να συμβαίνουν μαζί για μεγάλα χρονικά διαστήματα (ή για πάντα), δεν γίνεται.
Τελικά μήπως (και) γι αυτό χωρίζουν εύκολα πολλά ζευγάρια;
Νομίζουν οτι θα είναι μια ζωή ερωτευμένοι με το άλλο μισό;
Βάλτε τη λογική να "δουλέψει"!

Υ.Γ. Φυσικά τα παραπάνω πιστεύω οτι ισχύουν για ένα "μέσο" ζευγάρι ανθρώπων, όπως αυτό ορίζεται από την κοινή λογική.
Διάβασέ το όλο »